باز هم عجله مسئولان برای ایجاد برخی تغییرات در راستای تذکران رهبری و باز نوید اتفاقاتی نامبارک که ممکن است رخ دهد؛ انگار قرار نیست برای رقم زدن هیچ تغییری، اندکی زمان و مطالعه صرف کنیم!
به گزارش هاتف امروز به نقل از«تابناک»، پس از آنکه رهبر انقلاب در دیدار با جمعی از معلمان، در خصوص آموزش زبان‌های خارجی به دانش‌آموزان تذکراتی داد و با برشمردن آسیب های انحصار این آموزش به زبان انگلیسی و آفت های این کار، خواستار توجه به دیگر زبان های زنده جهان شد، مسئولان آموزش و پرورش در اقدامی شتاب زده از برنامه ای رونمایی کردند که بر اساس آن قرار است شرایط تدریس و آموزش پنج زبان در کشورمان را فراهم آورند.
آن گونه که احمد عابدینی، معاون شورای عالی آموزش و پرورش می‌گوید، این پنج زبان عبارتند از آلمانی، فرانسوی، ایتالیایی، اسپانیایی و روسی، که بر اساس مصوبه این شورا، گنجاندن برنامه تدریس در مدارس در دستور کار قرار گرفته است. آن هم در حالی که می‌بینیم در جمع این پنج زبان، زبان «ایتالیایی» نیز قرار دارد که تنها زبان رسمی سه کشور، یعنی ایتالیا، سان مارینو و سوئیس است. با این ملاحظه که سوئیس چهار زبان رسمی دارد که یکی از آنها ایتالیایی است.
اندک دقتی در این باره کافی است تا به اوج شتاب زدگی مسئولان در گنجاندن چند زبان خارجی دیگر در برنامه درسی مدارس پی ببریم. شتابی سرسام آور که موجب شده بی صرف هیچ گونه زمان و انرژی، برنامه ای تدوین شود که حتی در آن به فهرست نیازهای کشورمان در خصوص زبان آموزی هم توجه نشده است که اگر این گونه بود، تغییر ساختاری آموزش زبان عربی و حتی انگلیسی و آموزش زبان هایی مانند ترکی، کردی هم در دستور کار قرار می‌گرفت.
آموزشی که اگر خواستار تسری آن به زبان های چینی، هندی و دیگر زبان های آسیایی هم باشیم، به مراتب مفید فایده تر به نظر می‌رسد تا آموزش زبان ایتالیایی، چراکه می‌تواند در تقویت مناسبات کشورمان با همسایگان و کشورهایی که با ایشان روابط گسترده‌ای داریم موثر واقع شده و در تقویت مبادلات تجاری، تبادلات فرهنگی و حتی مناسبات سیاسی با این کشورها نقش به سزایی ایفا نماید.
همه اینها در حالی است که به ظرفیت های کشورمان هم توجه نکرده باشیم چراکه با در نظر گرفتن این مسائل، پی خواهیم برد لازمه آموزش زبان دیگری علاوه بر عربی و انگلیسی در مدارس کشورمان، استخدام جمعیت بزرگ از معلمان زبان های خارجی، دایر کردن شمار زیادی کلاس، پرداخت حقوق و انواع و اقسان پیش نیازهاست که به نظر وزارت آموزش و پرورش کشورمان توان تامین هیچ کدامشان را ندارد.
این را می‌شود از کمبود معلم در مدارس، انبوه حقوق های معوق معلمان، کمبود کلاس درس در سطح کشور و دیگر مشکلات فهمید که آموزش و پرورش با آن دست به گریبان است و هیچ چیز بیشتر از تصویب برنامه تدریس پنج زبان جدید نخواهد توانست به کور شدن گره های افتاده به جان آن منجر شود!
تلخ تر اینجاست که می‌دانیم این وزارت خانه در آموزش زبان رسمی کشورمان در مدارس هم اشکالاتی دارد و نتوانسته آن چنان که باید، زبان فارسی را به دانش آموزان آموزش داده و از بلایایی که در معرض آن قرار دارد، محافظت نماید. اتفاقی که حتما قسمتی از آن متاثر از کمبودهای این وزارت خانه است و نمی‌توان بی توجه به آنها انتظار به ثمر نشستن برنامه هایی مانند آموزش زبان های جدید در این نظام آموزشی را داشت.
اینجاست که جا دارد از مصوب کنندگان چنین برنامه ای پرسید که براستی چه سهمی از موفقیت برای مصوبه شان قائل هستند؟ نکند ایشان چیزی در توان آموزش و پرورش می‌بینند که ما نمی‌بینیم و یا برعکس، آنقدر از اوضاع و احوال این وزارت خانه غافل هستند که برایش چنین نسخه های عجیب و غریبی می‌پیچند؟!
